ကက်သရင်း ဘစ်ဂလို ၏ “ A House of Dynamite” သည် ကျွမ်းကျင်ပိုင်နိုင်ပြီး၊ ဖိစီးမှုများကာ အရေးတကြီးဖြစ်သည်။

(SeaPRwire) –   ရုပ်ရှင်တွေက ကျွန်တော်တို့ကို ရိုးရိုးရှင်းရှင်း သုံးသပ်မှုထက် ကျော်လွန်တဲ့နေရာတစ်ခုဆီ ရောက်စေတတ်ပါတယ်။ သင်ကြည့်ခဲ့တဲ့အရာက ကောင်းလား၊ ဆိုးလား၊ ဒါမှမဟုတ် အရမ်းကောင်းသလားဆိုတာ တိတိကျကျ မသိဘဲ ထွက်လာပေမယ့် သင့်အတွင်းထဲမှာ တစ်ခုခု ပြောင်းလဲသွားတယ်ဆိုတာ သင်သိပါတယ်။ ဒါက Kathryn Bigelow ရိုက်ကူးပြီး New York Film Festival မှာ ပြသခဲ့တဲ့ *A House of Dynamite* ရဲ့ အကျိုးသက်ရောက်မှုပါပဲ။ ဒီကားက တိကျတယ်၊ အစွမ်းထက်တယ်၊ ဉာဏ်အလင်းရအောင် ဖန်တီးထားတယ်။ ဒါပေမယ့် အမေရိကန်အစိုးရက နျူကလီးယားတိုက်ခိုက်မှုကို ဘယ်လို တုံ့ပြန်မလဲဆိုတာရဲ့ အသေးစိတ်အချက်အလက်တွေကို အဓိကထားရိုက်ကူးထားပေမယ့် သရဲခြောက်သလို မဟုတ်မှန်တဲ့ အရာတစ်ခုလည်း ပါဝင်နေပါတယ်။ အသေးစိတ်အချက်အလက်တွေကို အတိအကျမပြောဘဲ ကျွန်တော်တို့ မတွေးချင်တဲ့ ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာ အမှန်တရားအားလုံးကို ဖော်ထုတ်ပြသထားပါတယ်။ မတွေးဝံ့စရာတွေကို ဘယ်သူကများ စဉ်းစားချင်ပါ့မလဲ။ Bigelow က သူမမပြသတဲ့ အရာတွေအားလုံးကြောင့် စိတ်မသက်မသာဖြစ်စေတဲ့ ခေတ်မီလက်တွေ့ကမ္ဘာ ထိတ်လန့်ရုပ်ရှင်ကို ဖန်တီးခဲ့တာပါ။

*A House of Dynamite* မှာ သူရဲကောင်းတွေ မရှိသလို တိကျတဲ့ ဗီလိန်တွေလည်း မရှိပါဘူး။ ဒါကပဲ ဒီရုပ်ရှင်ကို အလွန်စိတ်မချမ်းမသာဖြစ်စေတာပါ။ ဇာတ်လမ်းက ရိုးရှင်းပြီး ဆန်းသစ်ပါတယ်။ နျူကလီးယားဒုံးကျည်တစ်ခုဟာ အမေရိကန်အလယ်ပိုင်းကို ဦးတည်နေပေမယ့် ဘယ်နိုင်ငံက ပစ်လွှတ်လိုက်တာလဲဆိုတာ ဘယ်သူမှ မသိပါဘူး။ တကယ်လို့ မတားဆီးနိုင်ရင် ၂၀ မိနစ်လောက်အတွင်း ပစ်မှတ်ကို ထိမှန်ပါလိမ့်မယ်။ ရုပ်ရှင်က အဲ့ဒီအချိန်ကာလအတွင်း ဖြစ်ပျက်ပုံကို ဇာတ်ကောင်မျိုးစုံရဲ့ ရှုထောင့်ကနေ ပြသထားပါတယ်။ အဲ့ဒီထဲမှာ ပစိဖိတ်သမုဒ္ဒရာမှာ တာဝန်ထမ်းဆောင်နေတဲ့ ဗိုလ်မှူးငယ်တစ်ဦး (Ramos)၊ အဆင်သင့်မဖြစ်သေးတဲ့နေရာကို အတင်းဝင်ရောက်ရတဲ့ စိတ်ပျက်အားငယ်နေတဲ့ အကြံပေး ဒုတိယအရာရှိ (Gabriel Basso)၊ သူ့ရှေ့မှာ ဖြစ်ပျက်နေတဲ့ အမှန်တရားကို ကောင်းကောင်းနားမလည်နိုင်တဲ့ ကာကွယ်ရေးဝန်ကြီး (Jared Harris) နဲ့ နောက်ဆုံးမှာတော့ အကျပ်အတည်းဖြစ်ချိန်မှာ အလုပ်သစ်ဖြစ်နေဆဲလို့ အချက်ပြထားတဲ့ သမ္မတကိုယ်တိုင် (President Joe Biden) တို့ ပါဝင်ပါတယ်။ ဒီလူတွေထဲက တစ်ယောက်ချင်းစီတိုင်းမှာ အိမ်မှာ မိသားစု ဒါမှမဟုတ် ချစ်ရသူတွေ ရှိကြပါတယ်။ သူတို့ဟာ ကပ်ဘေးကြီးကို တားဆီးဖို့ ကြိုးစားနေချိန်မှာ သူတို့ဂရုစိုက်ရတဲ့သူတွေကို တိတ်တဆိတ် ဖုန်းခေါ်ဆိုမှုတိုတွေ ပြုလုပ်နေကြပါတယ်။ ဒါက ကမ္ဘာကြီးရဲ့အဆုံးသတ်ရဲ့ အစဖြစ်မယ်ဆိုရင် သူတို့ရဲ့ကမ္ဘာမှာ အရေးပါတဲ့သူတွေနဲ့ စက္ကန့်အနည်းငယ်လောက်ပဲဖြစ်ဖြစ် အဆက်အသွယ်လုပ်ဖို့ လိုအပ်နေတာပါပဲ။

Ramos ရဲ့ Major Daniel Gonzales နဲ့ သူ့အဖွဲ့သားတွေဟာ ပစိဖိတ်ဒေသကနေ ပစ်လွှတ်လိုက်တဲ့ ဒုံးကျည်ကို သတိထားမိပြီး တားဆီးဖို့ ချက်ချင်းလုပ်ဆောင်ကြပါတယ်။ ဝါရှင်တန်မှာရှိတဲ့ Captain Olivia Walker (Jennifer Connelly) က သူ့ရဲ့အစီရင်ခံစာကို ရရှိပြီး စိုးရိမ်ပေမယ့် လန့်ဖျပ်သွားခြင်းမရှိပါဘူး။ အစပိုင်းမှာတော့ ဒါဟာ မှားယွင်းတဲ့ဖတ်ရှုမှု ဒါမှမဟုတ် မှားယွင်းမှုတစ်ခုလို့ ယုံကြည်နေကြပါတယ်။ Harris ရဲ့ ကာကွယ်ရေးဝန်ကြီး Reid Baker ဟာ နောက်ဆုံးမှာ ဗီဒီယိုခေါ်ဆိုမှုတစ်ခုပေါ်မှာ ပေါ်လာပြီး စိတ်တိုတိုနဲ့ သတိရှိနေပေမယ့် လန့်ဖျပ်ခြင်းမရှိသေးပါဘူး။ ဒါပေမယ့် သူ့သမီးနေထိုင်တဲ့ ချီကာဂိုကို ဒုံးကျည်ထိမှန်နိုင်တယ်လို့ သိလိုက်ရတဲ့အခါ သူ့ရဲ့စိတ်နေစိတ်ထား ပြောင်းလဲသွားပါတယ်။ ဇာတ်ကောင်တစ်ဦးချင်းစီရဲ့ အချက်အလက်အနည်းငယ်ကို စနစ်တကျ ဖော်ပြထားပါတယ်။ Basso ရဲ့ ဒုတိယလုံခြုံရေးအကြံပေး Jack Baerington ဟာ သူ့ရဲ့အရည်အချင်းတွေကို အသုံးမပြုရဘူးလို့ ခံစားရပြီး သူ့ရဲ့အလုပ်နဲ့ မကျေနပ်ဖြစ်နေတယ်ဆိုတာကို ကျွန်တော်တို့ သိရပါတယ်။ နောက်ပိုင်းမှာ သူ့ရဲ့ခရီးသွားနေပြီး ဆက်သွယ်မရနိုင်တဲ့ အထက်လူကြီးအတွက် အရေးကြီးတဲ့ မေးခွန်းတွေကို ဖြေဖို့ သူ့ကို အတင်းအဓမ္မ ခိုင်းစေတဲ့အထိပါပဲ။ မိနစ်အတော်ကြာအောင် POTUS က ပျောက်နေပြီး Situation Room ထဲမှာရှိတဲ့ သူ့ဗီဒီယိုဖန်သားပြင်က လေးထောင့်အဖြူရောင်ပဲ ဖြစ်နေပါတယ်။ သူဘယ်မှာလဲ။ အခန်းထဲက တိတ်ဆိတ်တဲ့လှုပ်ရှားမှုတွေက စိတ်ဖိစီးမှုတွေနဲ့အတူ အသံတိုးတိုးလေး မြင့်တက်လာပါတယ်။ စိတ်တိုတတ်တဲ့ ဗိုလ်ချုပ်ကြီး Tracy Letts ရဲ့ Anthony Brady က အမိန့်တွေကို စောင့်ဆိုင်းနေပါတယ်။ သမ္မတက ပြန်လည်တိုက်ခိုက်ဖို့ ဆုံးဖြတ်မလား။ ဘယ်သူ့မှာ တာဝန်ရှိတယ်ဆိုတာ ဘယ်သူမှမသိတဲ့အခါ သူဘာလုပ်ရမယ်ဆိုတာ ဘယ်လိုသိမှာလဲ။

မိနစ်တွေ ကုန်ဆုံးသွားတာနဲ့အမျှ အရေးပေါ်ခေါ်ဆိုမှုတွေဟာ အထူးကုဆရာဝန်တွေနဲ့ ကျွမ်းကျင်သူတွေဆီ ပိုပြီး ရောက်ရှိလာပါတယ်။ မြောက်ကိုရီးယားနိုင်ငံရေးကျွမ်းကျင်သူ Ana Park (Greta Lee) က သူမရဲ့နားရက်မှာ ဖုန်းမြည်လာလို့ စိတ်အနှောင့်အယှက်ဖြစ်နေပါတယ်။ (သူမက သူ့ကလေးနဲ့ Battle of Gettysburg အမှတ်တရပွဲကို သွားနေတာပါ။) FEMA အရာရှိတစ်ဦးဖြစ်တဲ့ Moses Ingram ရဲ့ Cathy Rogers ဟာ လုံခြုံတဲ့မြေအောက်ခံခိုလှုံရာကို ပြေးရတော့မယ်ဆိုတဲ့ သတင်းကို ရရှိပါတယ်။ ဒါ့အပြင် ဘာတွေဖြစ်နေမှန်း သူဘာမှမသိပါဘူး၊ ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့ ဘယ်သူမှ အခြေအနေကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်းမသိကြလို့ပါပဲ။ ဒီရုပ်ရှင်ကို ကဏ္ဍတွေအဖြစ် ပိုင်းခြားထားပြီး တစ်ခုစီက ဒီစိတ်မသက်မသာဖြစ်စရာ အဖြစ်အပျက်တွေကို — မှတ်ထားပါ၊ ဒါဟာ ၂၀ မိနစ်လောက်ပဲ ကြာတဲ့အချိန် — မတူညီတဲ့ ဇာတ်ကောင်တစ်ဦးစီရဲ့ ရှုထောင့်ကနေ ပြသထားပါတယ်။ စကားပြောဆိုမှုတွေက ကဏ္ဍတစ်ခုကနေ တစ်ခုကို ထပ်ခါတလဲလဲ ပြသထားပါတယ်။ တစ်ခါတစ်ရံမှာ ကျွန်တော်တို့ဟာ ဖုန်းခေါ်ဆိုမှုရဲ့ တစ်စိတ်တစ်ပိုင်းအနေနဲ့သာ ယခင်က ကြားဖူးခဲ့တဲ့ ဇာတ်ကောင်တစ်ဦး ပြောနေတဲ့ စကားတစ်ခုကို ပြန်မြင်ရပြီး အကြောင်းအရာက အနည်းငယ်ပြောင်းလဲသွားပါတယ်။ “တားဆီးဖို့ တစ်မိနစ်” လို့ ဇာတ်ကောင်တစ်ဦး ပြောသလိုမျိုး ရိုးရိုးရှင်းရှင်း သတင်းတစ်ပုဒ်ဟာ ကြားရတိုင်း ပိုပြီး တင်းမာလာပါတယ်။ ဒါတွေအားလုံးဟာ စက္ကန့်တိုင်းမှာ ပုံသဏ္ဌာန်နဲ့ ခံစားချက်ပြောင်းလဲနေတဲ့ ရွေ့လျားနေတဲ့ ပုံစံတစ်မျိုးရဲ့ အစိတ်အပိုင်းတွေပါပဲ။

*A House of Dynamite* ဟာ ကျွန်တော်နှစ်ပေါင်းများစွာ ကြုံတွေ့ခဲ့ရဖူးတဲ့ ရုပ်ရှင်ကြည့်ရှုမှု အတွေ့အကြုံတွေထဲမှာ အစိတ်ဖိစီးရဆုံး တစ်ခုပါပဲ။ ဒါဟာ လှုပ်ရှားနေတဲ့ အစိတ်အပိုင်းတွေ အဆုံးအစမရှိသလောက် များပြားပြီး စိန်လို တိကျစွာ ပုံဖော်ထားတဲ့ ရုပ်ရှင်တစ်ကားပါ။ (Kirk Baxter က တည်းဖြတ်သူပါ။) ရုပ်ရှင်ကို သုတေသနပြုရာမှာ ဇာတ်ညွှန်းရေးဆရာ Noah Oppenheim — သူဟာ ရုပ်ရှင်အတွက် စရေးသားခြင်းမပြုခင် NBC News ရဲ့ ဥက္ကဋ္ဌဖြစ်ခဲ့သူပါ — က လက်ရှိနဲ့ အငြိမ်းစား စစ်ဘက်ဆိုင်ရာ အထူးကုဆရာဝန်တွေနဲ့ ဆယ်စုနှစ်များစွာ အဖျက်စွမ်းအားကြီးတဲ့ နျူကလီးယားဖြစ်ရပ်အတွက် ပြင်ဆင်နေတဲ့ တခြားသူတွေကို အင်တာဗျူးခဲ့ပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့ ကျန်တဲ့သူတွေကတော့ နေ့စဉ်ဘဝကို ရိုးရိုးရှင်းရှင်း ဖြတ်သန်းနေချိန်မှာပေါ့။ မသိခြင်းက ပျော်ရွှင်ခြင်းပါပဲ၊ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော်တို့ ဒါတွေကို ဘယ်လောက်အထိ လျစ်လျူရှုနိုင်မှာလဲ။

Bigelow ဟာ တိုက်လေယာဉ်မှူးတစ်ဦးရဲ့ တိကျမှုမျိုးနဲ့ ဒီရုပ်ရှင်ကို ဖန်တီးခဲ့တာပါ။ ဒါဟာ သူမရဲ့ ၁၁ ကားမြောက် အပြည့်အစုံရုပ်ရှင်ဖြစ်တယ်ဆိုတာ တစ်ခါတစ်ရံ နားလည်ရခက်ပါတယ်။ သူမဟာ သူမရဲ့ ပရောဂျက်တွေကို ဂရုတစိုက်ရွေးချယ်ပြီး အကောင်အထည်ဖော်တဲ့ ရုပ်ရှင်ဒါရိုက်တာတစ်ဦးဖြစ်ပြီး ဒီကားက အထူးသဖြင့် အရေးပေါ်အခြေအနေမျိုး ခံစားရစေပါတယ်။ အမေရိကန်က Hiroshima ကို ဗုံးကြဲခဲ့ပြီး နှစ်ပေါင်းများစွာအကြာမှာ အမေရိကန်လူမျိုးတွေဟာ နျူကလီးယားစစ်ပွဲဖြစ်နိုင်ခြေကို ကြောက်ရွံ့ခဲ့ကြပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ ကြောက်ရွံ့မှုတွေဟာ ရုပ်ရှင်တွေမှာလည်း ပေါ်ထွက်လာပါတယ်။ Sidney Lumet ရဲ့ ၁၉၆၄ ခုနှစ် *Fail Safe* လို Cold War ဒရာမာတွေ ဒါမှမဟုတ် Stanley Kramer ရဲ့ ၁၉၅၉ ခုနှစ် *On the Beach* လို ကမ္ဘာပျက်ကပ်ဆိုင်ရာ သည်းထိတ်ရင်ဖိုဇာတ်ကားတွေမှာပေါ့။ ဒါပေမယ့် ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ်၊ နျူကလီးယားဖျက်ဆီးမှုဖြစ်နိုင်ခြေက ဆယ်စုနှစ်တွေအတွင်း တိုးလာပေမယ့် ကျွန်တော်တို့က အခုအခါမှာ ဒီအကြောင်းကို နည်းနည်းပဲ တွေးတော့တာပါ။ Bigelow က ရုပ်ရှင်ကို ဖန်တီးချင်ခဲ့တယ်လို့ ရုပ်ရှင်ရဲ့ သတင်းထုတ်ပြန်ချက်မှာ ပြောထားပါတယ်။ ကမ္ဘာကြီးဟာ ရင်ခုန်သံအနည်းငယ်အတွင်းမှာ အဆုံးသတ်သွားနိုင်တယ်ဆိုတဲ့ အမှန်တရားကို ရင်ဆိုင်ဖြေရှင်းဖို့ နည်းလမ်းတစ်ခုအနေနဲ့ပါပဲ- “နိုင်ငံအများအပြားမှာ မိနစ်ပိုင်းအတွင်း လူ့ယဉ်ကျေးမှုကို အဆုံးသတ်နိုင်လောက်တဲ့ နျူကလီးယားလက်နက်တွေ ပိုင်ဆိုင်ထားပေမယ့် စုပေါင်းပြီး ထုံထိုင်းမှုမျိုး၊ မတွေးဝံ့စရာတွေကို တိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ် ပုံမှန်ဖြစ်အောင် လက်ခံထားမှုမျိုး ရှိနေပါတယ်။” *A House of Dynamite* ဟာ အထူးသဖြင့် ကြောက်မက်ဖွယ်ကောင်းတဲ့ ဖြစ်နိုင်ခြေတစ်ခုကို ဖော်ပြထားပါတယ်။ သင်၊ သင့်မိသားစုနဲ့ သင့်အသိုင်းအဝိုင်းဟာ တစ်ခဏအတွင်း ဖျက်ဆီးခံရမယ်ဆိုရင် ဒါမှမဟုတ် ပိုဆိုးတာက မီးလောင်ထားတဲ့၊ ခြောက်သွေ့တဲ့ ကမ္ဘာကြီးမှာ အသက်ရှင်ဖို့ ကျန်ခဲ့ရမယ်ဆိုရင် ဘယ်လိုဖြစ်မလဲ။ *A House of Dynamite* ရဲ့ ဇာတ်လမ်းက တကယ့်ဘဝမှာ ဖြစ်လာမယ်ဆိုရင် ကမ္ဘာကြီးကို အဆုံးသတ်နိုင်တဲ့ ဆုံးဖြတ်ချက်တွေ ချမှတ်နေတဲ့ အစိုးရရဲ့ ဦးဆောင်မှုနေရာမှာ ဘယ်သူ့ကို သင်လိုချင်မှာလဲ။ Bigelow က မတွေးဝံ့စရာတွေကို ကျွန်တော်တို့ရှေ့ တည့်တည့်ကို ယူလာပြထားပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့က အချက်ပေးသံကို လျစ်လျူရှုချင်ရင် လျစ်လျူရှုနိုင်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် အချက်ပေးသံ မမြည်ဘူးလို့ မဆိုလိုပါဘူး။